Czym jest Odnowa? Jeszcze chyba nie ma pełnej odpowiedzi na to pytanie. Odnowa rozumie siebie samą coraz lepiej w miarę czasu i doświadczenia
Otóż Odnowa jest łaską, która ogarniając człowieka odradza, ożywia to wszystko, czym ten człowiek jest – a więc odkrywam ogromne bogactwo tego, kim jestem: kapłan głębiej odkrywa siebie jako kapłana, mężczyzna otwiera się pełniej na charyzmat mężczyzny, kobieta otwiera się bardziej na bogactwo i wartość swojej kobiecości… – odkrycie tego, że Bóg jest we mnie i ze mną w tym, kim jestem i na drodze, na której mnie postawił. Powiew Ducha sprawia, że to co było rutyną, skostniałe nabiera świeżości, życia, dynamizmu. Kardynał Leon Józef Suenens, przez wiele lat odpowiedzialny z ramienia Stolicy Apostolskiej za Odnowę charyzmatyczną podkreślał, że największą łaską Odnowy (Katolicka Odnowa Pentekostalna) nie są charyzmaty, ani inne rzeczy, ale sam Duch Święty. Nie można pytać: czy jesteś w Odnowie, lecz czy Odnowa ciebie ogarnia?
I w tym ujęciu Odnowa w parafii, to nie „jeszcze jednego rodzaju grupa”, ale to łaska, która ma przemienić, odnowić życie całej parafii. Choć najczęściej idzie to drogą powstawania grupy Odnowy, ale docelowo nie o to chodzi, by w każdej parafii była taka grupa, ale o to, by dzięki tym ludziom, tej grupie, cała parafia doświadczyła duchowego odnowienia, ożywienia. A jednocześnie Odnowa ma ogarniać cały Kościół.
WIZJA DROGI FORMACJI GRUP MODLITEWNYCH ODNOWY W DUCHU ŚWIETYM
Istota formacji.
Człowiek jest istotą, która się nieustannie rozwija. Podjęcie tego rozwoju jest odpowiedzią na Boże wezwanie, które wyraża się w akcie stwórczym człowieka oraz w łasce, której Bóg udziela w ciągu całego życia ludzkiego. Do tego rozwoju jest nam potrzebny drugi człowiek, ponieważ człowiek rozwija się zawsze w grupie, w związku i zależności od niej.
Każdy człowiek jako osoba ma w sobie coś niepowtarzalnego, coś co jest tylko jemu właściwe – ma swoją niepowtarzalną drogę w życiu, pewną właściwą sobie role do spełnienia.
Formacja pomaga człowiekowi wejść na jego własną drogę oraz pomaga dobrze wypełnić swoje zadanie życiowe. Chodzi tu o wydobycie pełnego bogactwa duchowego, darów Ducha Świętego, czyli chodzi o pełne przeżywanie wiary, życie pełnią łask płynących z sakramentów świętych. Przejawia się to w osobowości, która w pełni przeżywa swoją wolność dziecka Bożego – jest zdolna do wyborów i odpowiadania na Boże wezwanie. Bo tak naprawdę nie wystarcza być ochrzczonym i wychowanym po chrześcijańsku. Chrześcijaninem stajemy się przez osobistą decyzję ukierunkowania swego życia na Chrystusa i doświadczenia Jego rzeczywistej obecności w swoim życiu. Wejście na drogę wspólnoty z Bogiem dokonuje się przez pierwsze nawrócenie, czyli przez przejście od praktycznego deizmu (czyli religijności naturalnej) do wejścia na drogę nawrócenia. W tej drodze można wyróżnić pewne etapy (to rozumienie chrześcijańskiego rozwoju, o którym będzie mowa zrodziło się na skutek wielu lat pracy formacyjnej zespołu zgromadzonego wokół Centrum formacji Odnowy w Duchu Świętym „Wieczernik” w Magdalence. Odwołuje się do tradycji Kościoła – zwłaszcza do doświadczeń Kościoła pierwotnego, do „ćwiczeń duchowych” św. Ignacego Loyoli oraz do duchowości karmelitańskiej. Tak widziana droga rozwoju życia duchowego stanowi w tej chwili podstawę formacji grup modlitewnych Odnowy w Federacji „Wieczernik”, do której również nasza Odnowa Warmińska).
Proponujemy zatem formację zawartą w czterech podstawowych etapach:
- (I Nawrócenie) – Spotkanie z Jezusem i otwarcie na moc Ducha Świętego
Jest to etap, w którym następuje przejście od religijności naturalnej do wiary. Ludziom, którym całkowicie brak wiary lub pozostają na poziomie religijności naturalnej, czyli nie uznają obecności Boga w swoim życiu, dla nich Bóg istnieje, ale jest „gdzieś daleko”, potrzeba przebudzenia na wiarę, która jest zaufaniem Bogu. Chodzi o doprowadzenie do osobistego spotkania z Panem Bogiem, który jest miłością, tak by człowiek poruszony tą miłością uznał Boga jako Tego, któremu chce poddać całe swoje życie.
* Co się dzieje w człowieku na tym etapie?
– dokonuje się osobiste poznanie miłości Boga
– osobiste poznanie Jezusa połączone z pragnieniem pójścia Jego drogą
– otwarcie na działanie Ducha Świętego połączone często z objawieniem się darów charyzmatycznych
– pragnienie modlitwy (modlitwa spontaniczna), głód Eucharystii, Słowa Bożego itp.
* Jak wyglądają relacje z innymi ludźmi?
– kontakty z ludźmi są bardziej spontaniczne, naturalna otwartość na drugiego człowieka, spontaniczne dzielenie się własnym doświadczeniem życia
* Jak wygląda jego służba?
– następuje poznanie roli służby w życiu chrześcijańskim
– służba polega na ogół na dzieleniu się własnym doświadczeniem, modlitwie za siebie i spontanicznej ewangelizacji
* Jak współpracować z działaniem Boga?
– zwrócić uwagę na to, że jest to dopiero początek drogi wiodącej ku pełni życia chrześcijańskiego
– uczyć się wierności Jezusowi w modlitwie, życiu sakramentalnym, trwaniu w Jego Słowie
* Co proponuje Centrum Formacji „Wieczernik” – jakie rekolekcje?
– Kurs Filip, REO lub Seminarium Odnowy w Duchu Świętym – ewangelizacja
Ten pierwszy okres odkrywania naszej zażyłości z Jezusem trwa różnie – od kilku tygodni, miesięcy, aż do kilku lat.
Uzdrowienie wewnętrzne
Jeżeli podczas pierwszego etapu na serio „przyjmujemy” Jezusa, On odpowiada na nasze zaproszenie. Przychodzi trudny czas na modlitwie, zderzamy się z wieloma przeciwnościami, wiele rzeczy w naszym nowym życiu zaczyna nas męczyć i nużyć, z mniejszą chęcią zaczynamy przychodzić na spotkania modlitewne. Często odkrywamy, że w naszym życiu istnieje bolesnych miejsc, które nie prędko będą uzdrowione. Pan Bóg zaczyna nas doprowadzać do procesu uzdrowienia wewnętrznego. Jest to dłuższy proces uzdrawiający człowieka w aspekcie duchowym, psychicznym i fizycznym.
* co się dzieje w człowieku?
– odkrycie własnych ograniczeń, grzechu i potrzeby oczyszczenia
– odkrywanie własnych wad połączone z nie akceptacją siebie, niepokojem
– wejście w proces uzdrowienia
* jak wyglądają jego relacje z innymi ludźmi?
– kontakty z ludźmi mogą stać się trudniejsze na skutek ujawnienia się wad, które były widoczne tuż po nawróceniu
* jak wygląda jego służba?
– służba spontaniczna „od okazji do okazji”, charakteryzuje ją duży stopień skoncentrowania na sobie i zależności od nastroju
– niektóre dary charyzmatyczne mogą pozornie zanikać
* jak współpracować z działaniem Boga?
– rozbudzać wiarę w bezwarunkową miłość Boga
– Uczyć się oddawać Bogu to, co się odkrywa jako własny grzech i potrzebę uzdrowienia
– uczyć się wierności Bogu w każdej sytuacji, zwłaszcza w chwilach trudnych, kłaść nacisk na wierność modlitwie
* Co proponuje Centrum Formacji „Wieczernik” – jakie rekolekcje?
– weekend Modlitwa o uzdrowienie wewnętrzne
– Rekolekcje Uzdrowienie wspomnień
– Rek. Eucharystyczne
– Rek. Boże Drogi Zbawienia
– Rek. Nie bójcie się Miłosierdzia
– Rek. O rozeznawaniu
– Kurs Pierwsze Słowo
– weekendy różnego rodzaju
Znakiem zakończenia tego etapu jest sytuacja, w której podejmuję służbę dla innych, ze względu na nich, a nie na swoje ambicje oraz jestem zdolny do dojrzałych decyzji, akceptacji siebie w swoich słabościach i ograniczeniach, wypełnianie woli Bożej. Z tak rozumianym uzdrowieniem wewnętrznym rozpoczyna się proces „drugiego nawrócenia”
2. Drugie nawrócenie
Najogólniej mówiąc w drugim nawróceniu nie chodzi już tylko o podstawowe zwrócenie się ku Bogu i dostrzeżenie Jego działania w swoim życiu, ale także o dostrzeżenie w swoim wnętrzu grzechu. Drugie nawrócenie zaczyna się wtedy, gdy odkrywamy, że nie wszystko jest w nas w porządku. Wywołuje to duże zaniepokojenie, wyzwala postawę obronną – „przecież nie jestem taki zły”
* Co się dzieje w człowieku?
– dalszy ciąg procesu uzdrawiania
– spokojne przeżywanie swego grzechu i „umieranie dla siebie”
– stałość modlitwy
– akceptacja siebie
* Jak wyglądają jego relacje z innymi ludźmi?
– nadal może występować trud w relacjach, lecz relacje te są podejmowane jako zadanie
– pragnienie życia we wspólnocie, podejmowanie prób takiego życia
* Jak wygląda jego służba?
– służba zaczyna być podejmowana odpowiedzialnie, z rozeznaniem
– większa wierność w podejmowanym apostolstwie
* Jak współpracować z działaniem Boga?
– w dalszym ciągu zwracać uwagę na wierność Bogu
– starać się odkryć własny charyzmat, prosić o taką pomoc innych, aby potwierdzić
* Co proponuje Centrum Formacji „Wieczernik” – jakie rekolekcje?
– Rek. Akceptacja siebie
– Rek. Szkoła animatora
– Rek. Ćwiczenia indywidualno-grupowe
– Fundament Ćwiczeń Duchowych
– I tydzień Ćwiczeń Duchowych św. Ignacego Loyoli
Proces nawracania może oczywiście ulec zahamowaniu. Dzieje się tak wówczas, gdy człowiek nie chce przyjąć prawdy o sobie, gdyż wydaje się ona zbyt trudna do przyjęcia. Według swoich własnych, ludzkich możliwości poprawia wciąż obraz siebie samego i pozostaje z przeświadczeniem, że w gruncie rzeczy jest porządnym człowiekiem i porządnym chrześcijaninem.
Tak więc klucz do dalszego wzrostu zawarty jest w zgodzie na swoją całkowitą słabość i w przyjęciu Jezusowego zbawienia
3. Wejście w misję Chrystusa i podjęcie służby
Gdy otwieramy się w pełni na proces naszego nawrócenia (tzn., gdy w miarę spokojnie jesteśmy w stanie przyjąć prawdę o naszym grzechu, gdy stajemy się otwarci na uwagi innych, krytykę, a przy tym jesteśmy pewni miłości Boga) następuje wejście w misję Chrystusa i podjęcie służby. Oczywiście nie chodzi tu o to, że dopiero wtedy ujawnia się nasza aktywność. Wcześniej także podejmujemy działania, ale są one bardzo skażone egoizmem. Podejmując się czegoś pytam: „co ja z tego będę miał?”, albo szukam w działaniu potwierdzenia swojej wartości, której ciągle nie jestem pewien. W miarę przyjmowania prawdy o sobie, w miarę pogłębiania „drugiego nawrócenia” pojawia się postawa służby, jako wyrażenie wdzięczności wobec miłości, którą obdarzył mnie Bóg. Pojawia się wewnętrzna wolność wobec podejmowanych zadań. Tu zaczynamy pytać: „Do czego wzywasz mnie Panie w tej nowej sytuacji?”
* Co się dzieje w człowieku?
– zdolność do przyjęcia woli Bożej mimo trudności
– wejście w postawę miłości w wymiarze Krzyża
– wiara i miłość wykształcone podstawowo
* Jak wyglądają jego relacje z innymi ludźmi?
– w relacjach pojawia się przesunięcie zatroskania z siebie samego na drugiego człowieka, na jego potrzeby
* Jak wygląda jego służba?
– służba podejmowana odpowiedzialnie, z rozeznaniem, z uwzględnieniem specyfiki własnego powołania
– rodzi się pragnienie pomagania tym, którzy idą tą samą drogą
– odrodzenie darów i charyzmatów
* Jak współpracować z działaniem Boga?
– zwracać uwagę na wierność i pogłębione pragnienie Boga samego
– próbować odkryć własne powołanie prosić innych o taką pomoc
* Co proponuje Centrum Formacji „Wieczernik” – jakie rekolekcje?
– II tydzień „Ćwiczeń duchowych”
Myślę, że warto tu podkreślić, że posługę lidera, animatora, przewodnika duchowego możemy w dojrzały sposób podjąć dopiero na tym etapie. Oczywiście wiele osób podejmuje tę posługę wcześniej i dzieje się w tym wiele dobra. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że jeżeli nie jesteśmy wewnętrznie uzdrowieni, jeżeli nie przyjęliśmy do końca prawdy o naszym grzechu i prawdy o Bożej miłości, jeśli jesteśmy zależni od tego, co robimy – nasza posługa będzie ułomna i po części tylko skuteczna (zwłaszcza w wymiarze duchowym).
Trzeba też zaznaczyć, że poszczególne etapy zwłaszcza proces uzdrowienie i nawrócenie najczęściej trzeba realizować przez powtarzanie proponowanych rekolekcji.
- Dalsza droga – zjednoczenie z Chrystusem Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym
Droga chrześcijanina nie kończy się w momencie wejścia w misję Chrystusa. Jej dalszy rozwój polega na jednoczeniu się z Chrystusem w Jego Tajemnicy paschalnej – w Jego męce, śmierci i zmartwychwstaniu.
Jest to droga miłości, dzięki której nasze egoistyczne „ja” ma zostać całkowicie pochłonięte przez miłość do Boga i do drugiego człowieka. Jeżeli kroczymy tą drogą, nasza służba będzie stawać się coraz bardziej bezinteresowna, a troska o siebie coraz mniejsza. Staniemy się coraz bardziej podatni na natchnienia Ducha Świętego.
Mówiąc językiem św. Ignacego, człowiek wchodząc na tę drogę „z całego serca pragnie i szuka w swoim życiu bardziej uniżenia i wzgardy niż wywyższenia siebie, bardziej ubóstwa niż bogactwa, bardziej życia trudnego niż łatwego”. Przy czym nie chodzi tu tylko o zgodę na takie życie, ale aktywne szukanie tego, co pozwoli nam bardziej zjednoczyć się z Chrystusem Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym.
Świadkami tej drogi pozostają święci – św. Teresa z Avila – „Twierdza wewnętrzna” św. Ignacy Loyola ukazujący perspektywę III i IV tygodnia „ćwiczeń duchowych”, św. Teresa od Dzieciątka Jezus – „Dzieje duszy”
Na tym etapie nasza aktywność staje się mniejsza niż na początku drogi życia z Bogiem. Coraz bardziej staję się bierny, daję Panu Bogu teraz czas i miejsce na działanie we mnie – pragnienie Boga samego, wierność Jego działaniu i cierpliwe czekanie na Jego łaskę.
Jeśli jestem w Odnowie to ważne jest to, żeby wejść na zaproponowaną drogę formacji. To pozwala nam w trwaniu we wspólnocie. Dzięki tak podjętej drodze formacji moje trwanie, bycie we wspólnocie nabiera głębszego sensu, pozwala na podjęcie konkretnych posług. Nie można całe życie trwać i kręcić się wokół ewangelizowania siebie poprzez uprawianie charyzmatycznej turystyki i ciągłego uzdrawiania. Zaproszeni jesteśmy do czegoś więcej. Zaproszeni jesteśmy do służby. To jest nasz cel. Zadajemy sobie pytanie. Do czego jesteśmy powołani jako Odnowa. Odpowiedź jest jedna do ewangelizacji. Naszym zadaniem jest przyprowadzić jak najwięcej ludzi do Chrystusa, aby doświadczyli Jego miłości i przyjęli Go jako Jedynego Pana i Zbawiciela.
ks. Andrzej Grefkowicz
